1-            Dünyada genel olarak bitkisel üretim yaklaşık 19,5 milyar ton iken, Türkiye’nin bitkisel üretimi ise 239 milyon tondur (FAO, 2019). Türkiye genelinde toplam tarım alanımız ise 231.364 ha’dır (TUİK, 2021).
2-            Ekonomik anlamda sadece tarımsal üretim bakımından ülkemizde GSYİH'nın %6'sını oluşturması ve işgücünün %19'unu istihdam etmesi sebebiyle tarım sektörü ülke ekonomisinin en önemli sektörlerinden birisidir. Türkiye, toplam ihracatın %10'undan fazlasını oluşturan net bir tarım ürünleri ihracatçısıdır ve dünya pazarlarına erişimi sektör için çok önemli bir konudur.
3-            Küçük ölçekli ve geçimlik çiftliklerin baskın olması, çok küçük parçalı arazi yapısı vb. çeşitli yapısal darboğazlara rağmen, Türkiye fındık, kuru meyveler ve bazı taze meyve-sebzelerin önemli tarımsal ihracatçıları arasında yer alırken; başlıca ihracat noktaları arasında Avrupa Birliği, Rusya Federasyonu, ABD ve Irak gibi ülkeler yer almaktadır (OECD, 2019).
4-            İnsanlar, yaşamaları için gereken besin ihtiyaçlarını tarımsal üretim sonucu elde edilen ürünlerden karşılamaktadırlar. Yüzyıllar öncesinden toplayıcılıkla ve avcılıkla sürdürülen yaşam, tarımsal üretimin başlaması ile yerleşik hayata geçilmeye başlanmış ve çiftçilik insan yaşamının devamlılığı için gerekli bir meslek haline gelmiştir. Çiftçilik mesleği sadece insan yaşamının temel gıda ihtiyacını karşılaması bakımından değil, hem üretimde hem de üretim sonrası ürünlerin sanayide işlenmesi sırasında sağladığı iş istihdamı bakımından da ekonomiye olan pozitif katkısı yadsınamazdır.
5-            Hızlı nüfus artışı karşısında gıda kaynaklarının azalması, tarımın önemini kuşkusuz daha da artırmaktadır. Sürdürülebilirlik ve Gıda Güvenliği ilkesi çerçevesinde, bireylerin dengeli ve yeterli beslenmeleri konusu ülkelerin temel önceliğini oluşturmasının yanında tarımın geliştirilmesi konusunu da ön plana çıkarmaktadır.
6-            Her geçen gün artan tüketici bilinciyle birlikte, hem Türkiye’de hem de dünyada özellikle korona virüsün etkisi tarımsal üretim ve gıdanın önemini bir kez daha öne çıkarmıştır. Kendine yeterlilik, yerel üretim ve tüketim, çiftçiliğin ve tarımsal faaliyetlerin desteklenmesi öncelik haline gelmiştir.